Steffie van den Oord schrijft, maakt documentaires, werkte voor VPRO-radio en geeft les (oa Querido Academie).
Stokoude, spannende verhalen: daar houd ik van. Al sinds ik snoep kocht in de duistere winkel van de ondenkbaar oude Anna van het Hoekske in Ammerzoden: wat was haar verhaal? Niet dat ik er als kind naar vroeg! Maar het mysterie van iets ouds dat er nog was en toch ook niet, en dat daar achter de toonbank met kleverige dropmatjes hing, wekte de nieuwsgierigheid van mijn vijf beste vriendinnen en mij: de Club van Zes!
Later studeerde ik geschiedenis, literatuurwetenschappen en journalistiek, in Nijmegen en Rome, en ik werkte als verslaggever voor vpro-radio. Maar pas toen ik rond de Millenniumwisseling honderdjarigen interviewde, omdat het ook een eeuwwisseling was, herontdekte ik het mysterie van het verleden: Eeuwelingen, levensverhalen van honderdjarigen in Nederland, was het onontkoombare gevolg. Want er was niet genoeg zendtijd op de radio voor al die verhalen. Onlangs verscheen de 17e druk
Oral history, da’s pas geschiedenis – ademende archiefkasten waren het, de oudste die ik sprak was nog van 1890! De wereld achter de toonbank van Anna van het Hoekske werd zichtbaar via de verhalen van de Eeuwelingen, die ik interviewde tot ze me wegstuurden. ‘En nou kom je niet meer terug,’ zei Hendrikje van Andel (115) tijdens het 11e gesprek, ‘anders komt dat boek nooit af en ik wil het ook nog lezen!’
Later schreef ik Liefde in oorlogstijd, over mensen die hun grote liefde vonden of verloren tijdens de Tweede Wereldoorlog, Westerbork Girl, over een revuegirl die spectaculair ontsnapte uit Westerbork maar al gauw terugkeerde, Oud was ik toen ik jong was, over supereeuwelingen die alles overleefden: steeds gebaseerd op interviews met oude mensen.
Dat archieven ook ademen, ontdekte ik met: Vonk, een noodlottige liefde. Een procesdossier over een liefdesmoord in 1712 dat ik las in het stadsarchief van Nijmegen; stukken vol leven. Ik kon de betrokkenen niet interviewen. De Schepenen en de beul deden de interviews voor mij; intense verhoren. Zelfs de liefdesbrieven, die dienden als bewijsstukken, lagen erin. Zo dook ik nog verder terug in de tijd. De stukken lieten me niet meer los, zoals de betrokkenen in deze crime passionel elkaar niet meer loslieten.
En in 2015 verscheen De vrouw met de bijl, en negen andere moordenaressen, daarna verschenen Honkvast, De Gebroeders B. en Nieuwe Eeuwelingen.
Tussen het schrijven door, maakte ik documentaires voor radio en tv. In 2011 ‘De Bekentenis’, over een verzetsmoord na – jawel: na! – de oorlog. De moord op Felix Gulje door Atie Ridder-Visser. Ik was erbij toen zijn zoon haar in 2011 opzocht. Een moment dat ik nooit zal vergeten. Luister maar! Hollanddoc-radio
En kijk online naar de documentaire die ik maakte voor de VPRO-televisie, met dezelfde titel als het boek: ‘Westerbork Girl’ Hannelore Cahn, een van de Westerbork Girls in kamp Westerbork, werd spectaculair bevrijd uit het kamp, in 1943, maar ze keerde terug… Op hoge leeftijd vertelt de jeugdige Hannelore over Rob de Vries, die haar in 1943 bevrijdde; waarom ging ze toch terug naar het kamp waar ze had gedanst en gezongen? Eerder te zien op het IDFA en het Nederlands Filmfestival.
Personalia: Ik heb een man, een zoon en een dochter! En ik ben van 1970.
En wil je echt alles weten? Lees dan dit stuk van Maarten Slagboom op zijn Magazine Schift: het ultieme interview met Steffie
